W każdym laboratorium znajdują się kolby stożkowe. To podstawowe wyposażenie, bez którego nie można zrealizować większości doświadczeń i pomiarów. Kolby różnią się od siebie wyglądem, pomimo że wykorzystywane są tuż obok siebie. Na czym polega ta różnica?
Kolby ze szlifem
Kolby stożkowe ze szlifem wykorzystywane są w celu podłączenia do aparatury. Łączenie na szlif to forma nietrwałego, ale szczelnego połączenia jakie wykorzystuje się w laboratoriach. Taka kolba stożkowa ma zeszlifowaną górną część szyjki przy pomocy past polerskich. W wyniku tego działania szkło matowieje. Wygląda to bardzo charakterystycznie. Połączenia szlifowe w kolbach stożkowych umożliwiają też zamknięcie ich szklanym korkiem. Zapewnia on dużo większą szczelność niż korek wykonany z gumy, więc jest on bezpieczniejszy dla analityka. Zamykane kolby stożkowe mogą służyć do przechowywania substancji bez obaw, że będą się one ulatniać lub będą za bardzo narażone na wpływ warunków otoczenia.
Kolby bez szlifu
Są zwykle tańsze niż kolby stożkowe ze szlifem. Nie ma możliwości przyłączenia ich do aparatury ani zamknięcia na szczelno. Z tego powodu wykorzystywane są głównie do prostych procesów i doświadczeń, takich jak miareczkowanie. W jego czasie bezpośrednio do kolby stożkowej wkrapla się ciecz z biurety. Miareczkowanie jest zakończone, gdy roztwór w kolbie trwale zmieni swoją barwę, czyli przejdzie punkt końcowy miareczkowania.